Εορτασμός 100 χρόνων Γυμνασίου Κιάτου: μια βιωματική προσέγγιση

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση για τα 100 χρόνια του Γυμνασίου –  Λυκείου Κιάτου και παρουσίαση του βιβλίου του Σωτ. Κοκκωνάκη (του ευχόμαστε καλοτάξιδο). Αυτό το κείμενο ξεκίνησε σαν ρεπορτάζ αλλά δεν έβγαινε παρα  μόνο σαν μια βιωματική κατάσταση (απόφοιτος του εν λόγω σχολείου και ο υποφαινόμενος) κι έτσι θα το παρουσιάσω.

Ακούσαμε τους παλιούς μας καθηγητές, τον φιλόλογο κ. Σπύρου και την μουσικό κ. Μακρή, εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί και οι δύο, αυτό που λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι «παλιοί καλοί δάσκαλοι». Σε μια στιγμή αφηρημάδας μου νόμισα ότι ήμουν στην τάξη και άκουγα τον κ. Σπύρου να παραδίδει μάθημα.

Δεν θα πω περισσότερα, θα σταθώ στον ομιλητή καθηγητή φυσικής Κώστα Παπαχριστόπουλο που με έκανε να θυμηθώ ένα περιστατικό των μαθητικών μου χρόνων. Είπε ο Κώστας  Παπαχριστόπουλος μεταξύ άλλων πως όταν ήταν μαθητής τους κούρευαν με την «ψιλή» και είχαν κάνει αποχή διαμαρτυρίας γι’ αυτό.

Το γεγονός που με έκανε να θυμηθώ έχει ως εξής: Ήμουν μαθητής της Στ΄ Γυμνασίου Κιάτου (αντίστοιχη της σημερινής Γ΄ Λυκείου) τη χρονιά 1971-72. Οι τρείς τελευταίες τάξεις χωρίζονταν σε πρακτικό τμήμα (όσοι ήθελαν να σπουδάσουν θετικές επιστήμες) με πολλές ώρες φυσικομαθηματικών μαθημάτων και λιγότερες θεωρητικών και σε κλασσικό για όσους επιθυμούσαν κλασσικές σπουδές ή απλά να πάρουν το απολυτήριο του Γυμνασίου, με σαφώς περισσότερα φιλολογικά μαθήματα και πολύ λιγότερα φυσικομαθηματικά. Τα δύο τμήματα ήταν ανεξάρτητα (δεν είχαν κοινά μαθήματα κορμού όπως γίνεται σήμερα).

Υπήρχαν τότε στο Κιάτο  τρία τμήματα κλασσικού και ένα πρακτικού. Το δικό μας (το πρακτικό) είχε περίπου 20 μαθητές, δύο κορίτσια (για την ιστορία, Κατερίνα Γεροντιδάκη και Κούλα Μαυραγάνη) και οι υπόλοιποι αγόρια. Δεν ίσχυε σε μας το κούρεμα με τη ψιλή, όμως το μαλλί έπρεπε να είναι κοντό, 2-3 εκατοστά αν θυμάμαι (είχε γίνει πρόοδος σε σχέση με την εποχή του Παπαχριστόπουλου). Τότε ήταν στη μόδα στους νεαρούς τα μακριά μαλλιά φαβορίτες κλπ. Προς το μέσο της χρονιάς αρχίσαμε εμείς τα αγόρια να μην κουρευόμαστε και τόσο πολύ, ώστε τελειώνοντας το σχολείο και υποψήφιοι φοιτητές οι περισσότεροι,  να έχουμε λίγο μαλλί παραπάνω και να μην είμαστε «ντεμοντέ». Στο σχολείο όμως μας πίεζαν να είμαστε κουρεμένοι, κυρίως η γυμνασιάρχης μια συμπαθέστατη κυρία που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά της (αν το θυμάται κανένας συμμαθητής ας το πει).
Οπότε όλα τα αγόρια συνεννοηθήκαμε να διαμαρτυρηθούμε σιωπηρά κόβοντας όλοι τα μαλλιά μας με την ψιλή. Τότε είχαμε δικτατορία και οι διαμαρτυρίες οποιασδήποτε μορφής απαγορεύονταν. Εμάς βέβαια το μυαλό μας δεν πήγε εκεί και τη άλλη μέρα εμφανιστήκαμε όλα τα αγόρια του τμήματος… «γλόμποι». Υπήρχε όμως κίνδυνος να κατηγορηθεί η γυμνασιάρχης ότι με τη στάση της υποκίνησε τους μαθητές …σε ανταρσία, γι αυτό και βλέποντας το θέαμα τράβαγε τα μαλλιά της (τα δικά μας πάντως και να ‘θελε  ήταν αδύνατο πλέον να τα τραβήξει). Ευτυχώς τίποτα δεν συνέβη, εμείς μόνο βρεθήκαμε το καλοκαίρι με πιο κοντά μαλλιά απ’ όσο θα επιθυμούσαμε.

Για τη ιστορία επίσης θα πω, σε προσωπικό επίπεδο, τη χρονιά εκείνη ο Κώστας  Παπαχριστόπουλος είχε ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα ως νεαρός φροντιστής φυσικής στο Κιάτο κι εγώ ήμουν ένας από τους μαθητές του προετοιμαζόμενος για τις εισαγωγικές εξετάσεις.

Επίσης το τμήμα μας, το πρακτικό Κιάτου, εκείνη τη χρονιά είχε ψηλό ποσοστό επιτυχιών στις εξετάσεις. Υπήρχε τότε στο σχολείο  και μια ομάδα πολύ καλών καθηγητών για τα δικά μας μαθήματα, Ζήβας – Μπουγατιώτης στα μαθηματικά, Διαμαντής στη φυσική κλπ.
Δ. Τερζής