By 
Όταν πριν ένα μήνα περίπου έγραφα για τους νικητές του ετήσιου διαγωνισμού ταξιδιωτικής φωτογραφίας «Travel Photographer of the Year», είχα χαρεί ιδιαίτερα που ανάμεσά τους βρισκόταν και ένας Έλληνας, ο οποίος, μάλιστα, δεν είχε συμμετάσχει με κάποια αεροφωτογραφία από drone (όπως κάνουν πολλοί ποντάροντας στον εύκολο εντυπωσιασμό), αλλά με ένα σχεδόν χορογραφημένο ενσταντανέ ενός καρχαρία που έμοιαζε να συνοδεύεται από κάτι μικρά κίτρινα ψαράκια. Είχα χαμογελάσει, θυμάμαι, στην ανάγνωση της λεζάντας: «Μην ανησυχείτε, τα ψάρια είναι σώα! Πρόκειται για ‘golden trevallies’, ψάρια-πιλότους που δείχνουν τον δρόμο στους καρχαρίες και τους βοηθούν να μένουν καθαροί με αντάλλαγμα μερικά ψίχουλα και προστασία από άλλα ψάρια».
Ο φωτογράφος του καρχαρία και της αναπάντεχης κουστωδίας του ήταν ο Παύλος Ευαγγελίδης, ο οποίος τον καιρό αυτό ζει και εργάζεται στην Ουγκάντα. Μερικές μέρες αργότερα θα είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του διαδικτυακά για να μάθω περισσότερα για τη βραβευθείσα φωτογραφία, για το project μέσα από το οποίο προέκυψε αυτή, αλλά και για το πώς ο ίδιος βρέθηκε να ζει στην Αφρική.
Αλήθεια, τι κάνεις στην Ουγκάντα;
Είμαι εδώ λόγω της δουλειάς μου. Είμαι πολιτικός μηχανικός και τα τελευταία 12 χρόνια εργάζομαι στη Γενική Διεύθυνση Διεθνούς Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία διαχειρίζεται τις πολιτικές και τα κονδύλια αναπτυξιακής συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τρίτες χώρες. Η δουλειά μου είναι να αναπτύσσω έργα υποδομών και πολιτικές για την καταπολέμηση της φτώχειας και την προώθηση οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας στο πλαίσιο των ευρύτερων διπλωματικών σχέσεων της ΕΕ με τις χώρες στις οποίες δουλεύουμε.
Και η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία πώς προέκυψε;
Έχω μεγαλώσει σε οικογένεια φωτογράφων, αλλά η σοβαρή φωτογραφία δε με ενδιέφερε μέχρι πριν τρία χρόνια περίπου! Άρχισα να φωτογραφίζω υποβρύχια θέματα για πλάκα, αλλά συνειδητοποίησα σιγά-σιγά ότι είναι ένας όμορφος κόσμος που αξίζει να γίνει γνωστός και να εκτιμηθεί ευρύτερα, ειδικά τώρα που η ανθρώπινη δραστηριότητα τον απειλεί περισσότερο από ποτέ. Οι περισσότεροι φίλοι μου πραγματικά ενδιαφέρθηκαν, εξεπλάγησαν και γοητεύθηκαν από τον υποβρύχιο κόσμο, και αυτό με ενέπνευσε να το πάρω πιο σοβαρά. Είμαι αυτοδίδακτος και επί της ουσίας αρχάριος στο χώρο. Στην Ουγκάντα, δυστυχώς δεν έχουμε θάλασσα, οπότε τώρα φωτογραφίζω περισσότερο φύση, τοπία κι άγρια ζωή.
Τί είναι για σένα η φωτογραφία;
Πιστεύω ότι η φωτογραφία έχει γίνει παγκόσμια γλώσσα. Η τεχνολογία διευκόλυνε τη σύνδεση ανθρώπων από όλους τους πολιτισμούς και η φωτογραφία είναι το πιο άμεσο μέσο για την επικοινωνία μηνυμάτων, συναισθημάτων, ιδεών. Γι’ αυτόν τον λόγο ίδρυσα με τη σύζυγό μου (την οποία γνώρισα στα Φίτζι) το wantok.photos. «Wantok» είναι μία μελανησιακή λέξη που προέρχεται από το αγγλικό «one talk». Στην τοπική κουλτούρα, αναφέρεται στη στενή φιλία που βασίζεται σε μια κοινή γλώσσα. Αυτό είναι για μένα η φωτογραφία, το «wantok» μας.
Μίλησέ μου για το Wantok.photos
Η ιδέα ήταν να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της φωτογραφίας για ν’ αναδείξουμε την ομορφιά του κόσμου μας και να ευαισθητοποιήσουμε τους συνανθρώπους μας σχετικά με την περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλεί η ανθρώπινη δραστηριότητα. Είναι μία μη κερδοσκοπική προσπάθεια. Ό,τι κέρδη προκύπτουν από πωλήσεις ή βραβεία διατίθενται για την υποστήριξη οργανώσεων που δουλεύουν για την προστασία του φυσικού μας κόσμου. Μέχρι στιγμής έχουμε υποστηρίξει οργανώσεις για τη προστασία των ωκεανών στον Ειρηνικό: το World Conservation Society Fiji και μια πρωτοβουλία εκπαίδευσης των νέων στα Νησιά του Σολομώντα από τη Solomon Islands Dive Expeditions. Σε λίγες μέρες θα κάνουμε μια δωρεά σ’ έναν οργανισμό που δουλεύει για την προστασία των γοριλών εδώ στην Ουγκάντα.
Γιατί συμμετείχες με τη συγκεκριμένη φωτογραφία στο διαγωνισμό;
H θάλασσα και η θαλάσσια ζωή είναι από τα αγαπημένα μου φωτογραφικά θέματα. Από το πλαγκτόν μέχρι τις φάλαινες, η ζωή του βυθού είναι συναρπαστική. Όσο για τους καρχαρίες είναι σίγουρα από τα αγαπημένα μου μοντέλα. Ίσως είναι το χαμόγελό τους…
Ήταν ένα τυχερό κλικ ή χρειάστηκε να περιμένεις για να πετύχεις το σωστό ‘mise-en-scène;’ Ενέχει, με άλλα λόγια, και κάποιον βαθμό σκηνοθεσίας η φωτογράφιση της φύσης;
Η υπομονή είναι σημαντική αρετή στη φωτογράφηση της άγριας ζωής, ειδικά στο νερό όπου κάθε κλικ μετράει περισσότερο απ’ ότι στη στεριά. Σημαντική, επίσης, είναι κι η ανάγνωση της συμπεριφοράς των ζώων, γιατί πρέπει ο φωτογράφος να είναι όσο πιο κοντά τους γίνεται στο νερό. Με την απόσταση από το θέμα χάνουμε σημαντικά σε ευκρίνεια και χρώματα εξαιτίας της φύσης του νερού. Προφανώς, δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τα ζώα, αλλά μπορούμε να τα παρατηρούμε και να συγχρονιζόμαστε με αυτά. Υπάρχει πάντα γερή δόση τύχης στο χώρο μας, αλλά μπορούμε να δουλέψουμε ορισμένα στοιχεία για να είναι οι πιθανότητες με το μέρος μας: φως, γωνία, τεχνική… Για μένα το πιο σημαντικό είναι, όμως, να έχουμε τα μάτια και το μυαλό ανοιχτά και να παρατηρούμε. Γενικά δε συμπαθώ ιδιαίτερα τη σκηνοθεσία στη φωτογραφία. Η προσέγγισή μου είναι να καταγράφω τη φύση όπως είναι.
Πότε μια φωτογραφία είναι καλή;
Όταν εμπνέει. Μια καλή φωτογραφία μιλάει στα πιο βασικά μας ένστικτα, αλλά ταυτόχρονα μας προκαλεί την περιέργεια και μας κάνει να σκεφτούμε. Για μένα η τεχνική είναι δευτερεύουσα.
Τι σου έχει μάθει ο βυθός για τον κόσμο, για τη φύση, ή ακόμα και για σένα τον ίδιο;
Σίγουρα πάρα πολλά. Ένα απ’ αυτά είναι πως η ζωή προσαρμόζεται στο περιβάλλον της δημιουργώντας μερικά συναρπαστικά είδη. Η φύση είναι πολύπλευρη και η βιοποικιλότητα στον ωκεανό εξακολουθεί να είναι ως επί το πλείστον ανεξερεύνητη. Έχω μάθει επίσης να εκτιμώ πώς όλα τα οικοσυστήματα του πλανήτη μας διασυνδέονται και ότι ένα είδος, ή η βιωσιμότητά του, μπορεί να επηρεάσει κάποιο άλλο είδος αλλού στον πλανήτη. Αυτό ισχύει φυσικά και για τον άνθρωπο και τον εαυτό μου συγκεκριμένα.
(kathimerini.gr)
Comments