ΙΣΤΟΡΙΑ

Ιούλιος 1944 η μάχη της Στυμφαλίας, 74 χρόνια μετά στο «Μακρύ Λιθάρι» απόγονος χαμένου Γερμανού στρατιώτη αναζητά τις τελευταίες του στιγμές στο Ψάρι: Γιάννης Σκούρτης 26/7/2018

0

74 χρόνια μετά της Μάχη στο «Μακρύ Λιθάρι» απόγονος χαμένου Γερμανού στρατιώτη αναζητά τις τελευταίες του στιγμές στο Ψάρι

Ήταν απόγευμα της Παρασκευής 30 Ιουνίου του 1944 όταν το σύνολο σχεδόν της Γερμανικής «117 μεραρχίας καταδρομών» που έδρευε στην Κόρινθο πέρασε από το Ψάρι και βρισκόταν ήδη στη Στυμφαλία.

Η ημερομηνία μοιάζει τυχαία μα οι πιστοί ναζιστές γιόρταζαν εκείνη τη μέρα την οριστική τους επικράτηση πριν ακριβώς από δέκα χρόνια (30 Ιουνίου 1934) μέσω της «περίφημης» «νύχτας των μεγάλων μαχαιριών».

Ο επικεφαλής των Γερμανών στην Κόρινθο Στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ ένας ακραιφνής ναζιστής διάλεξε αυτή την ιδιαίτερη γι’ αυτόν μέρα για τη δική του επικράτηση στη βόρεια Πελοπόννησο θεωρώντας αυτή τη σημαδιακή ημέρα ως την πλέον κατάλληλη.

Το μίσος του για τα ανταρτοχώρια της Στυμφαλίας, δεν του επέτρεψε να δει πως εκεί δεν θα ήταν περίπατος και πως τον περίμεναν ορεσίβιοι άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα άλλο πλέον να χάσουν… Η σοδειά των δημητριακών ήταν έτοιμη για θερισμό κι ο Κάρλ αποφάσισε να την κάψει για να πεινάσουν όλοι – μαζί τους και οι αντάρτες- χωρίς να τον ενδιαφέρουν ούτε οι άμαχοι, αλλά ούτε και οι στρατιώτες του που τους έστελνε σαν πρόβατα στη σφαγή.

Γερμανικό απομεινάρι εκείνων των ημερών σε σπίτι του χωριού μας


Τα οξυμένα –έτσι κι αλλιώς- πνεύματα στο Ψάρι, χειροτέρεψαν από το βιασμό εκείνο το απόγευμα, μιας συγχωριανής από κάποιον ή κάποιους από τους 32 Γερμανούς στρατιώτες που η μεραρχία άφησε ως σύνδεσμο και οπισθοφυλακή στο χωριό μας.

Αποχωρώντας από το Ψάρι η Γερμανική διμοιρία των 32, αναζήτησε κατάλληλο κοντινό χώρο για να στρατοπεδεύσει και να είναι σε κάποια επαφή με το κυρίως εκστρατευτικό σώμα.

Έκρινε ως κατάλληλο το χώρο κοντά στο Ψάρι που ονομάζουμε «Μακρύ Λιθάρι», πίσω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το μαντρί του συγχωριανού μας Τάσου Π. Δούρου.

Καλύφθηκαν πίσω από τη μεγάλη πέτρα οι Γερμανοί στρατιώτες, έβαλαν φρουρά να παρακολουθεί την κίνηση από τον κοντινό χωματόδρομο και περίμεναν κάποια επικοινωνία με τον κάμπο της Στυμφαλίας.

Όμως οι εξελίξεις για όλη τη μάχη της Στυμφαλίας που ακολούθησε, έμελλε να ξεκινήσουν απ’ το «Μακρύ Λιθάρι». Οι 32 Γερμανοί περίμεναν όλη σχεδόν τη μέρα του Σαββάτου 1 Ιουλίου 1944 κάποια εξέλιξη, προσέχοντας το χωματόδρομο μπροστά τους για ενδεχόμενη ενέδρα των ανταρτών. Η επίθεση των ανταρτών έγινε όντως εκείνη τη μέρα αργά το απόγευμα, όχι όμως από το δρομάκι, αλλά από την κορυφή του «Μπρέκου» (Σταυραετού).

Αιφνιδιασμένοι απόλυτα οι Γερμανοί στρατιώτες προσπάθησαν να καλυφθούν πίσω απ’ το «Μακρύ Λιθάρι» και πρόλαβαν να εκτοξεύσουν μερικές φωτοβολίδες, ελπίζοντας πως θα γίνουν αντιληπτές από το κύριο σώμα της μεραρχίας τους στη Στυμφαλία.

Εις μάτην όμως, το ψηλό βουνό στα νώτα τους που κατέβηκαν αθόρυβα οι Έλληνες αντάρτες, δεν επέτρεψε να φανούν στη Στυμφαλία οι φωτοβολίδες…

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα… Σε μισή ώρα, 16 Γερμανοί στρατιώτες έπεσαν επί τόπου νεκροί και οι 16 υπόλοιποι ήταν αιχμάλωτοι των ανταρτών που διψούσαν για εκδίκηση.

Ένας νεαρός αντάρτης ήταν η απώλεια του 7ου λόχου των ανταρτών (αποκλειστικά Στυμφάλιοι και Φενεάτες) και η λαϊκή μούσα του αφιέρωσε ένα δίστιχο, που επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας, από στόμα σε στόμα (απαγγελία από τον 93χρονο συγχωριανό μας Ηλία Σπηλιόπουλο)  :

«… τους Γερμανούς χτυπήσαμε, μεσ’ στο «Μακρύ Λιθάρι»
κι ένας αντάρτης έπεσε … ωραίο παλληκάρι …»

Όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία, ο νικητής υμνείται κι ο ηττημένος περνά στη λήθη…

Έτσι η  λήθη ακολούθησε και τους 16 νεκρούς Γερμανούς της μάχης στο «Μακρύ Λιθάρι», αλλά και την αποτρόπαια εκτέλεση των 16 αιχμαλώτων το πρωϊνό της Κυριακής 2 Ιουλίου 1944.

Ο Γερμανός στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ και το μίσος του για κάθε τι Ελληνικό (διέτασσε κατ’εξακολούθηση  εκτελέσεις  100  Ελλήνων – συνήθως αμάχων-  για κάθε νεκρό Γερμανό στρατιώτη ) στάθηκε η αιτία για το άδικο ρίξιμο των 16 αιχμαλώτων, γυμνών στην καταβόθρα της γειτονικής μας Σκοτεινής.

Χωρίς τον σεβασμό που επιβάλλει η αιχμαλωσία (πώς να περιμένει κανείς δικαιοσύνη από ανθρώπους που βγήκαν στο αντάρτικο εξαιτίας της αδικίας, του κατατρεγμού της πείνας και της δυστυχίας που επέβαλε η Γερμανική κατοχή), οι 16 αιχμάλωτοι Γερμανοί στρατιώτες έγιναν τα θύματα της άγριας βεντέτας που είχε ανοίξει ο  Κάρλ με τους αντάρτες.

Πέρασαν 73 χρόνια από τότε, οι «πρωταγωνιστές» πέρασαν τον Αχέροντα, τα γεγονότα έγιναν κομμάτι της Ιστορίας, όπως πρέπει να γράφετε με σύμμαχο το χρόνο και ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που έφτασε στην ιστοσελίδα του χωριού μας την άνοιξη του 2017, ανέσυρε τις μνήμες που οι πρωταγωνιστές μας κληροδότησαν.

Αποστολέας ο  Thomas Tiemeier από το Oldenburg της βόρειας Γερμανίας, εγγονός ενός εκ των 16 άτυχων Γερμανών στρατιωτών που κατέληξαν στην καταβόθρα της Σκοτεινής :

«Αγαπητέ Γιάννη Σκούρτη, διάβασα για τα απαίσια εγκλήματα που έκαναν οι Γερμανοί στρατιώτες το 1944 στο υπέροχο χωριό σου. Θα διόρθωνα  το παρελθόν αν μπορούσα και ελπίζω ότι κάτι παρόμοιο δεν θα συμβεί ποτέ ξανά. Δυστυχώς ο παππούς μου ήταν ένας από τους 16 Γερμανούς στρατιώτες οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν από τους αντάρτες τον Ιούλιο του 1944 και εκτελέστηκαν την επόμενη ημέρα. Δεν γνωρίζω αν ήταν καλή ψυχή ή όχι, αλλά θα ήθελα να απολογηθώ στο όνομα της οικογένειας μου. Ίσως οι γέροντες κάτοικοι του Ψαρίου να γνωρίζουν τι συνέβη σε αυτούς τους στρατιώτες τότε και μπορεί κάποιος να ξέρει τι απέγιναν τα οστά του παππού μου Gerhard Wierschke.  Έχεις κάποια ιδέα με ποιόν θα μπορούσα να επικοινωνήσω ;»

Το μήνυμα αυτό που ξύπνησε τις ιστορικές μνήμες, στάθηκε η αιτία να ξεκινήσει μια αναζήτηση στοιχείων προκειμένου ο άνθρωπος αυτός να έχει – όπως δικαιούται- μια κατά το δυνατόν πλήρη εικόνα των γεγονότων εκείνων των ημερών.

Στον Τόμας η αναζήτηση αυτή «μεταβιβάστηκε» από την αγωνία της μητέρας του (κόρης του αδικοχαμένου Gerhard Wierschke), να μάθει εν ζωή κάτι έστω ελάχιστο, για την τύχη ενός πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε.

Μετά από πολλές ακόμα ηλεκτρονικές επικοινωνίες, ο Τόμας αποφάσισε να επισκεφτεί το φετινό καλοκαίρι την Ελλάδα και το Ψάρι με την οικογένειά του, προκειμένου να δει τα σημεία που πέρασε τις τελευταίες του στιγμές ο παππούς του.

Δυστυχώς η μητέρα του, αν και όλη της τη ζωή επιθυμούσε αυτό το ταξίδι δεν κατάφερε να το πραγματοποιήσει κι έτσι ο Τόμας έγινε τα δικά της μάτια στο Ψάρι.

Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας με τον Τόμας και την οικογένειά του και ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Ο λόγος που αυτός ο άνθρωπος βρισκόταν στην Ελλάδα ήταν για μένα ιερός και θα έπρεπε με βάση τους κανόνες ηθικής να πάρει τις απαντήσεις στα ερωτήματα μιας ζωής της μητέρας του αλλά και τα δικά του.

Ο πόλεμος είχε τους προγόνους μας εχθρούς, μα εμείς οι απόγονοί τους μπορούμε με τη συμπεριφορά μας να αποδεικνύουμε πως η ειρήνη είναι πάντα συμφερότερη για όλους.

Το περασμένο Σάββατο 21 Ιουλίου 2018, 74 χρόνια και λίγες μέρες μετά τη μάχη στο «Μακρύ Λιθάρι» και τα επακόλουθά της, ο Τόμας και η οικογένειά του έφτασαν στο Ψάρι προκειμένου να αποτίσουν φόρο τιμής στον πρόγονό τους που άφησε την τελευταία του πνοή στην καταβόθρα της Σκοτεινής.

Η γλώσσα ήταν ένα κάποιο πρόβλημα για την κατανόηση, όμως η αμηχανία κρυμμένη επιμελώς κάτω από την ευγένεια ήταν σαφής… και πώς να μην είναι άλλωστε. Για τον κάθε άνθρωπο τέτοιες στιγμές που επαναφέρει στη μνήμη αποτρόπαια γεγονότα του παρελθόντος που σημάδεψαν ζωές (άμεσα ή έμμεσα) είναι δύσκολα διαχειρίσιμες. 

Είχαμε την τύχη – από κάθε άποψη- μαζί μας σε αυτό το οδοιπορικό να είναι συνεχώς οι συγχωριανοί μας καθηγητές του πανεπιστημίου  Columbia των ΗΠΑ,  Μπρους Ρόμπινς και Έλσα Σταματοπούλου και έτσι τα πράγματα έγιναν αρκετά ευκολότερα.   

Η θέα του χώρου της μάχης στον οποίο αιχμαλωτίστηκε ο παππούς του Τόμας, Γκέρχαρντ, σίγουρα του δημιούργησε δύσκολα συναισθήματα. Το ίδιο και ο χώρος της «σπηλιάς του Γκότζη» που πέρασαν το τελευταίο τους βράδυ οι αιχμάλωτοι Γερμανοί.

Στο σημείο της μάχης

Ο Τόμας με το γιό του Πολ στο “Μακρύ Λιθάρι”


Όλα όμως εκείνες τις στιγμές έγιναν ευκολότερα χάρις στην πανταχού παρούσα Ελληνική φιλοξενία. Από το σπιτάκι δίπλα στο μαντρί του Τάσου Δούρου, ξεπρόβαλε η σύζυγός του Αντωνία με ένα δίσκο φορτωμένο με χλωρή μυζήθρα (μουτζήθρα) ποτηράκια και ένα τσίπουρο που σε κάνει να ξεχνάς κάθε πόνο … Ήταν όπως είπαν οι φιλοξενούμενοί μας μια αρκετά σουρεαλιστική σκηνή γι’ αυτούς, που δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μπορεί να συμβεί… Κι η σκέψη έγραψε πως πολλοί πόλεμοι θα είχαν ίσως αποφευχθεί αν ξέραμε καλύτερα ο ένας τον άλλο …

Η Αντωνία Δούρου προσφέρει απλόχερα την Ελληνική φιλοξενία


Στη “σπηλιά του Γκότζη”

Κι έφτασε η στιγμή που ο Τόμας βρέθηκε στο στόμιο της καταβόθρας της Σκοτεινής κοιτάζοντας στο βάθος, ελπίζοντας ίσως πως μπορεί κάτι να δει. Ήταν μια στιγμή αρκετά συγκλονιστική. Επίσης συγκλονιστικά ήταν τα λόγια που του είπε σαν παρηγοριά ο συνοδοιπόρος και οδηγός μας Δήμος Β. Γατσιόπουλος :

– Σίγουρα Τόμας ο παππούς σου σε βλέπει από ψηλά που τον επισκέφτηκες. Κάνε μια ευχή γι’ αυτόν, να είναι αναπαυμένος …


Ο Τόμας με τον γιό του Πολ στην καταβόθρα της Σκοτεινής

Του διηγήθηκε όμως και μια ιστορία που του έλεγε πάντα ο αείμνηστος πατέρας του Βασίλης. Ήταν 16 χρονών περίπου όταν έγιναν τα γεγονότα και ήταν ο πρώτος άνθρωπος – μιας και έβοσκε τα πρόβατά του εκεί κοντά- που τόλμησε την επόμενη μέρα το πρωί να πλησιάσει στο χείλος της καταβόθρας. Τα πτώματα των Γερμανών στρατιωτών κείτονταν στο βάθος, όμως ένας είχε καταφέρει τραυματισμένος βαριά να αναρριχηθεί κοντά στην επιφάνεια. Ίσως δεν ήταν ακόμα ζωντανός, μα ο Βασίλης φοβήθηκε τόσο που απομακρύνθηκε τρέχοντας. Αυτή η εικόνα κατάτρεχε τον αείμνηστο μπαρμπα-Βασίλη πάντα στη ζωή του.

Το προσκυνητάρι που είχε στη δεκαετία του 1960 φτιαχτεί κοντά στο στόμιο της καταβόθρας από κάποιους ανθρώπους που γνώριζαν τον άδικο τρόπο που χάθηκαν αυτοί οι Γερμανοί αιχμάλωτοι, στέκει ακόμα εκεί παρατημένο μεν, αλλά μάρτυρας της ανθρώπινης παράκρουσης και του μένους που δημιουργεί ο πόλεμος.

Ο Τόμας σε αυτό του το προσκύνημα συγκέντρωσε δεκάδες φωτογραφίες, επέλεξε όμως η τελευταία να είναι αυτό το προσκυνητάρι σαν μια έκφραση της ανάγκης των ανθρώπων να είναι στο μέλλον αλληλέγγυοι και όχι αντίπαλοι …

Με ανάμεικτα συναισθήματα επιστρέψαμε στο Ψάρι και στο τσούγκρισμα των ποτηριών μας με το υπέροχο κόκκινο Ψαραιϊκο κρασί η ευχή εκατέρωθεν ήταν ποτέ ξανά πόλεμος, ειρήνη και αγάπη για τους λαούς όλου του κόσμου !

Ο Τόμας υποσχέθηκε πως θα ‘ρθει και πάλι στο Ψάρι. Η λύτρωση που αισθάνθηκε από το τέλος αυτής του της αναζήτησης, τον έκανε να δει και την άλλη πλευρά του χωριού μας, την «Ελληνική Τοσκάνη» όπως τη χαρακτήρισε μέλος της οικογένειάς του, την οποία θέλει να εξερευνήσει !    

Γιάννης Σκούρτης – www.psarikorinthias.gr

Ιστορικά στοιχεία ελήφθησαν:
Από την προφορική παράδοση του χωριού μας
Από προφορικές μαρτυρίες συγχωριανών μας
Από το βιβλίο του Γεωργίου Κ. Δερβεντζή«Η μάχη της Στυμφαλίας» – Κόρινθος 1986 – Έκδοση Κώστας Μ. Σιάχος
Από το βιβλίο του Διοικητή του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Εμμανουήλ Βαζαίου «Τα άγνωστα παρασκήνια της Εθνικής Αντιστάσεως εις την Πελοπόννησον»
Από το βιβλίο του αείμνηστου Γερμανού συγγραφέα, ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ με τίτλο «ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΕΝΝΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – Τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ

Σαν σήμερα εγκαινιάστηκε η Διώρυγα της Κορίνθου το 1893

Previous article

Φολέγανδρος: O 30χρονος δολοφόνος περιγράφει το ιατρικό του ιστορικό

Next article

You may also like

Comments

Leave a reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *