By 
της Κωνσταντίνας Αναστασιάδη
Στο Σάλεμ το 1692 έγινε η δίκη των μαγισσών, ένα περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των ΗΠΑ, που οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του Σάλεμ στη Μασαχουσέτη λόγω μαγείας. Αποτέλεσαν συνέχεια του κυνηγιού των μαγισσών στην μεσαιωνική Ευρώπη. Από τότε είναι γλαφυρό παράδειγμα για τους κινδύνους του θρησκευτικού φανατισμού, των ψευδών κατηγοριών και της ανάμειξης της κυβέρνησης στις προσωπικές ελευθερίες. Μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως «οι μάγισσες του Σάλεμ» αλλά οι ακροαματικές διαδικασίες έλαβαν χώρα σε πολλές πόλεις, όπως Σάλεμ Βίλατζ, Σάλεμ Τάουν, Ίπσουιτς, Άντοβερ, Βοστόνη και Τσαρλς Τάουν. Οι επιρροές φτάνουν μέχρι και τις μέρες μας και αγγίζουν τομείς όπως η λογοτεχνία, η μουσική και ο κινηματογράφος.
Η ατμόσφαιρα της εποχής
Κατά τον 17ο αιώνα στην αποικία της Μασαχουσέτης, όπως και στις περισσότερες πουριτανικές αποικίες, ο κόσμος πίστευε ότι δεχόταν διαρκή επίθεση από τον σατανά. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, ο κάθε άνθρωπος έπρεπε να ακολουθεί κατά γράμμα τις πουριτανικές απόψεις και να κάνει τις σωστές σκέψεις. Το κλίμα φόβου και καχυποψίας ενισχυόταν από τις σκληρές περιβαλλοντικές συνθήκες, την πρόσφατη επιδημία ευλογιάς, τον φόβο επίθεσης από πολεμικές φυλές ιθαγενών καθώς και την αντιμαχία του Σάλεμ Βίλατζ με τη γειτονική Σάλεμ Τάουν.
Οι κάτοικοι της περιοχής ήταν άνθρωποι ισχυρογνώμονες, που εξέφραζαν με πάθος τις απόψεις τους ανεξαρτήτως κόστους και δεν δίσταζαν να στραφούν ο ένα κατά του άλλου. Ήταν δηλαδή μια κοινωνία έτοιμη να διχαστεί με την πρώτη ευκαιρία.
Τα πρώτα γεγονότα στο Σάλεμ
Το 1692, στην Ευρώπη ήδη 200 χρόνια περίπου κυνηγούσαν μάγισσες και είχε εκδοθεί το «Malleus Maleficarum». Στο Σάλεμ, τον Φεβρουάριο του 1692, η 9χρονη Ελίζαμπεθ Πάρις, κόρη του ιερέα Σάμιουελ Πάρις, και η 11χρονη ανιψιά του, Άμπιγκεϊλ Ουίλλιαμς, άρχισαν να έχουν συμπτώματα μιας ανεξήγητης ασθένειας. Τα κορίτσια είχαν σπασμούς, έκλαιγαν γοερά, γάβγιζαν, είχαν ξεσπάσματα ουρλιαχτών, βλασφημούσαν και έκαναν περίεργες επικλήσεις. Ένας από τους γιατρούς, ο Γουίλιαμ Γκριγκς, συμπέρανε ότι ήταν δαιμονισμένα. Σύντομα τα ίδια συμπτώματα παρατηρήθηκαν και σε άλλα κορίτσια της πόλης. Έτσι ο αιδεσιμότατος Πάρις ζήτησε βοήθεια από τις γειτονικές πόλεις ενώ άλλοι κάτοικοι πίεζαν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους υπεύθυνους.
Οι υποψίες του αιδεσιμότατου Πάρις έπεσαν πάνω στην Τιτούμπα, ινδιάνα σκλάβα γεννημένη στη Νότια Αμερική, που είχε φέρει μαζί του από τα νησιά Μπαρμπάντος και ήταν γνώστρια της λατρείας της Obeah. Τα κορίτσια του χωριού επισκέπτονταν συχνά την Τιτούμπα για να τους πει το μέλλον, γνωρίζοντας πως αυτό ήταν απαγορευμένο στο πουριτανικό περιβάλλον, καθώς κάθε εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούνταν συνεργασία με τον διάβολο.
Η Μέρυ Σύμπλεϋ πρότεινε να ψήσουν το «κέικ των μαγισσών», μια γνωστή πρακτική της εποχής για τον εντοπισμό μοχθηρών δυνάμεων. Στην συνέχεια το βύθισαν σε ούρα και το έδωσαν σε σκύλο να το φάει. Σύμφωνα με τις ιστορίες, ο Πάρις είδε κάποια στιγμή την Τιτούμπα να βγάζει κάτι από τις στάχτες του τζακιού. Όταν απαίτησε εξηγήσεις, του είπε ότι ήταν το γλυκό των μαγισσών, για την θεραπεία των κοριτσιών. Ο Πάρις δεν την πίστεψε, εξοργίστηκε και την ανάγκασε να ομολογήσει ότι ευθυνόταν για την κατάσταση των κοριτσιών. Ύστερα ζήτησε από την κόρη του να αποκαλύψει τα πραγματικά γεγονότα. Η ανιψιά του επίσης βεβαίωσε ότι κάποια άτομα της πόλης είχαν κάνει συμφωνία με τον διάβολο. Τις επόμενες μέρες αναγνωρίστηκαν τα τρία πρώτα άτομα.
Οι πρώτες δίκες στο Σάλεμ
Ακολούθησε μανία εντοπισμού μαγισσών. Οι πρώτες τρεις γυναίκες που αναγνωρίστηκαν, η Τιτούμπα, η Σάρα Γκουντ και η Σάρα Όσμπορν, συνελήφθησαν στις 29 Φεβρουαρίου 1692. Η Σάρα Γκουντ ήταν μητέρα ενός 4χρονου κοριτσιού, έγκυος, άστεγη και επαίτης. Ο πατέρας της ήταν Γάλλος ξενοδόχος, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν ακόμα έφηβη. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μια φτωχή, κατάκοιτη ηλικιωμένη, που είχε καιρό να εμφανιστεί στην εκκλησία και είχε νομικές διαφορές με την οικογένεια Πάτναμ.
Την επόμενη μέρα ήρθαν στην πόλη οι δικαστές Τζον Χάθορν κι ο Τζόναθαν Κόργουιν. Η Σάρα Γκουντ αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με την μαγεία. Κατά την απολογία της όμως, μια από τις κοπέλες εμφάνισε σπασμούς και οι υπόλοιπες φώναζαν πως δεχόταν επίθεση από το πνεύμα της Σάρα. Στον τόπο της δίκης, μια θεοσεβούμενη γυναίκα της περιοχής, η Μάρθα Κόρεϋ, έβαλε τα γέλια λέγοντας ότι τα κορίτσια παίζουν απροκάλυπτα θέατρο. Αργότερα κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ίδια κατάσταση επαναλήφθηκε και κατά την απολογία της Σάρα Όσμπορν και της Τιτούμπα. Η Τιτούμπα αρχικά δήλωσε αθώα. Αργότερα όμως ομολόγησε πως υπηρετούσε τον σατανά, ύστερα από παρότρυνση των άλλων δύο γυναικών. Αποκάλυψε επίσης ότι κι άλλοι στην πόλη συνεργαζόταν με τον σατανά. Για να ομολογήσει την διαβεβαίωσαν ότι θα την ελευθέρωναν, αλλιώς θα την εκτελούσαν. Η ομολογία της έσπειρε τον πανικό στο Σάλεμ.
Οι τρεις αυτές γυναίκες φυλακίστηκαν την 1η Μαρτίου. Η Σάρα Όσμπορν πέθανε στο κελί της πριν την τελική της δίκη, η Σάρα Γκουντ γέννησε μέσα στην φυλακή και το μωρό πέθανε γρήγορα. Οι αρχές φυλάκισαν μέχρι και την 4χρονη κόρη της, που τελικά κατηγόρησε την μητέρα της ότι είναι μάγισσα. Η νεαρή γυναίκα κρεμάστηκε 8 μέρες μετά. Από τότε, όποιος κατηγορείται από τα κορίτσια, συλλαμβάνεται και δικάζεται με λίγες πιθανότητες επιβίωσης.
Το δικαστήριο «Oyer and Terminer»
Μέχρι τον Ιούνιο του 1692 πάνω από 100 άτομα καταγγέλθηκαν. Καθώς όμως οι φυλακές στο Σάλεμ, τη Βοστόνη και τις γύρω περιοχές γέμιζαν, έπρεπε να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι ποινές. Στις 27 Μαΐου 1692, ο νεοδιορισμένος κυβερνήτης της αποικίας του κόλπου της Μασαχουσέτης, Γουίλιαμ Φιπς, καθιέρωσε το δικαστήριο «Oyer and Terminer», με επικεφαλής δικαστή τον αντικυβερνήτη Γουίλιαμ Στάουτον, ένα άτομο χωρίς οίκτο, με δίψα για εξουσία.
Πρώτη καταδικάστηκε η Μπρίτζετ Μπίσοπ, που κρεμάστηκε στις 10 Ιουνίου, καταδικασμένη για κλοπή και μαγεία, ενώ ήταν ύποπτη και για τον φόνο του πρώτου της συζύγου. Ακολούθησε η δίκη της Ρεμπέκα Νερς και άλλων 40 γυναικών, μεταξύ των οποίων και η Σάρα Γκουντ. Όταν ξαναπέρασαν από δίκη, το δικαστήριο δίστασε να καταδικάσει την Ρεμπέκα Νερς, που ήταν μια ευυπόληπτη κάτοικος του Σάλεμ, που δεν είχε δώσει δικαιώματα. Αρκετοί υπέγραψαν αίτημα για την υπεράσπισή της. Μετά όμως από παρέμβαση του δικαστή Στάουτον, έγινε επανεξέταση και τελικά η Νερς εκτελέστηκε στις 19 Ιουλίου.
Τον Αύγουστο έγινε η 3η μεγάλη δίκη με 6 κατηγορούμενους, που καταδικάστηκαν όλοι σε θάνατο, εκτός από την Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, που ήταν έγκυος. Αυτό καθυστέρησε την εκτέλεσή της και τελικά της έσωσε την ζωή. Τον Σεπτέμβριο το δικαστήριο συνεδρίασε για τελευταία φορά και έβγαλε ακόμα 15 καταδίκες. Πολλά ήταν τα περίεργα που ακούστηκαν στις δίκες. Οι κατήγοροι φώναζαν ότι τους βασάνιζαν τα μοχθηρά πνεύματα των κατηγορούμενων. Οι συγκεντρωμένοι άκουγαν για ιπτάμενες μάγισσες, υπερφυσικά θηρία και λατρευτικές συγκεντρώσεις για τον σατανά.
Τους επόμενους μήνες συνολικά κατηγορήθηκαν 200 περίπου για μαύρη μαγεία. Μόνο όσοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους και κατέδωσαν άλλους γλίτωσαν την εκτέλεση. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού εκτελέστηκαν 19 άτομα, μεταξύ αυτών ένας υπουργός κι ένας πρώην αστυνομικός, που αρνήθηκε να συνεχίσει τις συλλήψεις υποτιθέμενων μαγισσών. Υπήρχαν και κάποιοι κατηγορούμενοι, που πέθαναν μέσα στην φυλακή, χωρίς να είναι βέβαιος ο ακριβής αριθμός τους. Ο Τζάιλς Κόρεϋ, που παλιότερα είχε ξυλοφορτώσει μέχρι θανάτου έναν εργάτη, όταν αρνήθηκε να δηλώσει ένοχος, θάφτηκε κάτω από βαριές πέτρες.
Οι δίκες σταμάτησαν στις 3 Οκτωβρίου 1692, με απόφαση του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης, μετά από έφεση κληρικών της Βοστόνης. Όσοι ήταν στην φυλακή αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη άνοιξη.
Ο επίλογος που γράφτηκε στο Σάλεμ
Με τον καιρό η κοινότητα άρχισε να αμφιβάλει για την εγκυρότητα όσων είχαν πει τα κορίτσια στην αρχή. Κι αυτό γιατί είχαν φτάσει να καταγγείλουν και κάποιους δικαστές, κάτι που έφερε τις αμφιβολίες καθώς υπήρχε η πεποίθηση ότι οι δικαστές προστατευόταν από τον ίδιο το Θεό. Οι κατηγορίες ξέφυγαν σε σημείο που να μπλέξουν ακόμα και την γυναίκα του κυβερνήτη.
Τον Οκτώβριο του 1692, ο Τόμας Μπρατλ έγραψε μια επιστολή κατακρίνοντας τις δίκες των μαγισσών. Η επιστολή είχε μεγάλο αντίκτυπο στον κυβερνήτη Φιπς, που στις 29 Οκτωβρίου σταμάτησε τα δικαστήρια και τον Στάουτον από προεδρεύοντα. Συνέθεσε ένα νέο δικαστήριο, που έδωσε χάρη σε όσους κατηγορούμενους είχαν μείνει. Οι τελευταίοι κατηγορούμενοι, πήραν αμνηστία στις 13 Ιανουαρίου 1693.
Οι δίκες των μαγισσών του Σάλεμ είχαν μεγάλες επιπτώσεις σε όλη την περιοχή. Εξαιτίας τους εγκαταλείφθηκαν οι σοδιές στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα και όσοι φοβόντουσαν μήπως κατηγορηθούν, μάζεψαν τα πράγματά τους και εγκατέλειψαν την περιοχή πηγαίνοντας στην Νέα Υόρκη.
Παρά την κοινή αντίληψη, οι κατηγορούμενες δεν κάηκαν στην πυρά. Στην Ευρώπη υπήρχαν νόμοι που πρότειναν την εκτέλεση στην πυρά ως τελετουργικό μέσο εξαγνισμού από την μαγεία. Αυτό όμως απαγορευόταν στην Μασαχουσέτη, όπου το δικαστικό σύστημα λειτουργούσε υπό τον Αγγλικό νόμο. Δηλαδή, με το που εγκαταστάθηκαν οι αγγλικές αποικίες στην Αμερική, θέσπισαν νόμους που απαγόρευαν το κάψιμο των ζωντανών ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, όλοι όσοι καταδικάστηκαν σε θάνατο πέθαναν δι’ απαγχονισμού στην πλαγιά του Γκάλοους Χιλ.
Επακόλουθα σε κατηγορούμενες και κατηγόρους
Η Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς ενεπλάκη σε 41 κατηγορίες και κατέθεσε επίσημα σε 7 από αυτές. Δεν έχει ξεκαθαριστεί γιατί κατηγόρησε τόσα σεβαστά μέλη της κοινωνίας του Σάλεμ. Οι ιστορικοί Νόρτον και Ρόουτς πιστεύουν πως το έκανε λόγω της προσοχής που απολάμβανε. Και η Άμπιγκεϊλ, απομακρυσμένη από τα στενότερα μέλη της οικογένειάς της, απολάμβανε ασυνήθιστη προσοχή και εξουσία απέναντι στο ενήλικο περιβάλλον. Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε κυρίως στις πρώτες δίκες από το Μάρτιο μέχρι το Μάιο. Την τελευταία κατάθεση έδωσε στις 3 Ιουνίου 1692 και μετά εξαφανίζεται χωρίς να ξέρουμε τι απέγινε.
Η Τιτούμπα ομολόγησε πρώτη, δεν εκτελέστηκε αλλά παρέμεινε στην φυλακή για 13 μήνες. Αποφυλακίστηκε όταν κάποιος άγνωστος πλήρωσε το αντίτιμο για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. Δεν υπάρχει ύστερα κάτι σχετικό για την ζωή μετά. Ο δικαστής Γουίλιαμ Στάουτον ακολούθησε επιτυχή πολιτική καριέρα. Ποτέ δεν μετάνιωσε ή απολογήθηκε για τον ρόλο του στις δίκες του Σάλεμ.
Η Αν Πάτναμ ήταν 12 χρονών κατά τις δίκες του Σάλεμ και από τα πρώτα κορίτσια που εμφάνισαν συμπτώματα όπως η Ελίζαμπεθ Πάρις και η Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς. Όμως 14 χρόνια μετά, διαφοροποιήθηκε καθώς παραδέχτηκε ενώπιον του εκκλησιάσματος της πόλης και μετά από έγγραφη μεταμέλεια προς τον τότε πάστορα, ότι στις δίκες του 1692 είχε πει ψέματα παρασυρμένη από τον σατανά.
Η Σάρα Γκουντ, από τις πρώτες κατηγορούμενες, αρνούνταν συνεχώς την ενοχή της. Ο αιδεσιμότατος Νίκολας Νόις όμως την πίεζε να ομολογήσει. Αργότερα μετάνιωσε για την συμμετοχή του στις δίκες του 1692 και έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει τις οικογένειες όσων είχαν καταδικαστεί και εκτελεστεί. Η Σάρα Γκουντ όμως, στα τελευταία της λόγια πριν πεθάνει, ήταν σαν να προέβλεψε το τέλος του αιδεσιμότατου Νόις. Συγκεκριμένα είπε: «Όσο είμαι εγώ μάγισσα, άλλο τόσο είσαι μάγος κι εσύ. Αν μου πάρεις τη ζωή, ο Θεός να δώσει να πιείς αίμα». Έτσι, 25 χρόνια μετά τις δίκες στο Σάλεμ, ο αιδεσιμότατος Νόις φαίνεται να πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, καθώς πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα.
Στοχοποίηση των γυναικών του Σάλεμ
Οι δίκες στο Σάλεμ το 1692 παραμένουν ένα από τα πιο μελετημένα φαινόμενα στην αποικιακή ιστορία της Αμερικής. Πριν το 1692, εκτελέστηκαν για μαγεία μόνο 12 άτομα σε όλη την Νέα Αγγλία. Το συγκλονιστικότερο όμως αυτή τη φορά είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατηγορούμενων ήταν γυναίκες. Πάνω από το 75% των εκτελεσθέντων ήταν γυναίκες ενώ όσα παιδιά και άντρες καταδικάστηκαν, συνδεόταν με κάποια καταδικασμένη γυναίκα. Οι γυναίκες ήταν συχνά χήρες, που σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία δεν είχαν καμιά ελπίδα υπεράσπισης, φτωχές, αγρότισσες, θεραπεύτριες ή απλά γυναίκες που ζούσαν μόνες.
Η στοχοποίηση των γυναικών δεν ήταν τυχαία. Στα τέλη του 15ου αιώνα ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ εξέδωσε ένα διάταγμα, που καταδίκαζε την μαγεία. Δυο ιεροεξεταστές, οι Χάινριχ Κράμερ και Γιακόμπ Σπρένγκερ, ανέλαβαν να γράψουν το εγχειρίδιο που θα νομιμοποιούσε κάθε ενέργεια της Ιεράς Εξέτασης ενάντια στις μάγισσες. Έτσι προέκυψε το «Malleus Maleficarum» (Σφυρί των Μαγισσών). Ήταν ένα μανιφέστο μισογυνισμού, που διαβεβαίωνε ότι η μαγεία ήταν περισσότερο στην φύση των γυναικών εξαιτίας της αδυναμίας της καρδιάς τους και της μεγαλύτερης αγάπης τους προς τη σάρκα. Οι γυναίκες είχαν περιορισμένες νοητικές ικανότητες γι αυτό και γοητευόταν ευκολότερα από τον διάβολο και υπέκυπταν στο κακό. Για να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο αυτή η άποψη, έκαναν και την παρακάτω γλωσσολογική ανάλυση: «Όλα αυτά αποδεικνύονται από την ίδια την ετυμολογία της λέξης, διότι η femina (γυναίκα) προέρχεται από το fe (faith/ πίστη) και minus (ελάχιστος), για αυτό και είναι πάντα πιο αδύναμη στο να διαθέτει πίστη και τη διατηρεί».
Το κυνήγι των μαγισσών χαρακτηρίστηκε ως μέθοδος εξάλειψης των δύσκολων γυναικών, που χρησιμοποιήθηκε από την ανδροκρατούμενη κοινωνία για να τρομοκρατήσει και να υποτάξει τις γυναίκες που είχαν δικές τους απόψεις.
Σε άλλα μέρη όπως η Ιρλανδία και η Νορμανδία οι κατηγορίες μαγείας αφορούσαν κυρίως άντρες. Στο Σάλεμ, από όσους εκτελέστηκαν, οι 5 ήταν άντρες και αρχηγός τους θεωρήθηκε ο ιερέας Τζώρτζ Μπάροουζ, που ήταν για 3 χρόνια ιερέας στο Σάλεμ. Ο Μπάροουζ δεν είχε ξεπληρώσει τα δάνειά του, ήταν γνωστός για την σκληρότητά του σε όλους και ασκούσε ενδοοικογενειακή βία. Παρόλα αυτά, μέχρι το 1692 είχε ήδη 9 χρόνια που δεν ζούσε στην αποικία, οπότε δεν θα μπορούσε να ευθύνεται για κάτι που έγινε εκεί. Όμως 30 άτομα κατέθεσαν στην δίκη του καταγγέλοντάς τον ως συζυγοκτόνο και ότι συμμετείχε σε σατανικές βαφτίσεις.
Η ιστορική αποκατάσταση των μαγισσών του Σάλεμ
Το 1957 γράφτηκε και επίσημα ο επίλογος της δίκης των μαγισσών του Σάλεμ. Στις 29 Αυγούστου του 1957, ύστερα από απόφαση της Βουλής της Μασαχουσέτης, και με την υπογραφή του Κυβερνήτη της, αποκαταστάθηκε πλήρως η μνήμη των αδικοχαμένων Άνν Πούντιτορ, Μπρίτζετ Μπίσοπ, Σουζάννα Μαρτίν, Άλις Πάρκερ, Μάργκαρετ Σκοτ και Wilmot Redd. Είχαν εκτελεστεί δι’ απαγχονισμού το 1692. Αργότερα και οι οικογένειές του έλαβαν υλική αποζημίωση. Η σχετική απόφαση της Βουλής της Μασαχουσέτης , που αποκατέστησε πλήρως τη μνήμη του ελήφθη μετά από αίτημα της απευθείας απογόνου της Άνν Πούντιτορ, Βανς Γκρίνσλεϊντ.
Η απόφαση όριζε επίσης ότι οι απόγονοι των καταδικασμένων δεν θα μπορούσαν να ζητήσουν οποιαδήποτε αποζημίωση από την πολιτεία της Μασαχουσέτης. Κι αυτό βασιζόταν στο ότι η καταδίκη έγινε την εποχή που τα αμερικανικά εδάφη ανήκαν ακόμη στο Βρετανικό Στέμμα. Η είδηση της επίσημης αθώωσης έγινε γνωστή παγκοσμίως. Στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 30/08/1957.
Οι μάγισσες του Σάλεμ στη σύγχρονη κοινωνία
Το 1953, ο Άρθουρ Μίλερ ανέβασε στο Μπρόντγουεϊ το έργο του «The Crucible», κερδίζοντας βραβείο Τόνι. Στόχος του ήταν να καταγγείλει την αντικομουνιστική υστερία στις ΗΠΑ την εποχή του μακαρθισμού και οδήγησε στην φυσική και ηθική εξόντωση απλών πολιτών, ιδεολόγων και εκπροσώπων του πνεύματος. Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά και στην Ελλάδα το 1955 στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου κι έγινε γνωστό με τον τίτλο «Δοκιμασία (Οι μάγισσες του Σάλεμ)».
Πολλές επιρροές θα συναντήσουμε και στη μουσική, στη λογοτεχνία, στα κόμικς, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Στην λογοτεχνία βλέπουμε πολλές ιστορίες από τον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, που διαδραματίζονται στην φανταστική πόλη Άρκαμ στη Μασαχουσέτη που λέγεται ότι ιδρύθηκε από τους πρόσφυγες των δικών του Σάλεμ. Για παράδειγμα, στο «Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας», η μάγισσα Κεζάια Μάσον, λέγεται ότι έχει φύγει από το Σάλεμ.
Στον κινηματογράφο έχουμε πολλές ταινίες όπως οι «Maid of Salem» το 1937, «Bell Book and Candle» το 1958, «Three Sovereigns for Sarah» το 1985, «Hocus Pocus» το 1993 κ.α. Το 1957 το θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τον ίδιο τίτλο, με πρωταγωνιστές τους Υβ Μοντάν και Σιμόν Σινιορέ, σε διασκευασμένο σενάριο Άρθουρ Μίλερ και Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Το 1996, σε διασκευασμένο σενάριο του Μίλερ κυκλοφόρησε η ταινία «The Crucible», με ελληνικό τίτλο «Οι Μάγισσες του Σάλεμ», με πρωταγωνιστές τους Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Γουινόνα Ράιντερ.
Σήμερα στο Σάλεμ λειτουργεί μουσείο αφιερωμένα στα γεγονότα εκείνα.
Ακολουθεί video με την ιστορία των μαγισσών του Σάλεμ.
Comments