Τον Μάρτιο του 1970, έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Αυλωνίτης.

Ήταν ένας εξαίσιος άνθρωπος.Μοναδικόςκαι αναντικατάστατος.Απλός και κεφάτος όπως οι ρόλοι του.Στις ταινίεςΛατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο και Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο,ζήσαμε πολύ μαζί.Σύμφωνα με το σενάριο, τη λατέρνα έπρεπε να την κουβαλάωεγώ στην πλάτη μουκαι πανάθεμά την ζύγιζε εκατό οκάδες.Σημειώστε ότιγια να αρχίσει το γύρισμα,ξεκινάγαμε από τα μεσάνυχτακαι ύστερα από δύοθεατρικές παραστάσεις.Κοιμόμασταν λίγες ώρες,έναν ύπνο της συμφοράς,και στις έξι το πρωί στο πόδι σαν νεοσύλλεκτοι.Έπρεπε να δουλέψουμετις πρωινές ώρες γιατί,κατακαλόκαιρο καθώς ήταν,ο ήλιος γινόταν ανυπόφοροςκαι η λατέρνα πιο βαριά.Τα γυρίσματα γινότανστον παλιό εθνικό δρόμο,στην Κάζα.Καλοκαίρι, και τη σκηνή τη γυρίζαμε πολλές φορές, πλάνο, πλάνο.Και μέχρι ν’ αλλάξειο φωτισμός και η μηχανή για να γυριστεί το επόμενο πλάνο,περνούσαν δέκα λεπτά.Ε, δε μπορούσα να είμαι ζαλωμένος συνέχεια τη λατέρνα.Και ο καημένος ο Βασίλης,μόλις κάναμε διακοπή,αμέσως να μου πάρει τη λατέρναγια να με ξεκουράσει.Συχνά τον θυμάμαι και συγκινούμαι.Δακρύζω καμιά φορά…Μίμης Φωτόπουλος