Βουκολικές ιστορίες

Ξυπνάς εξίμισι το πρωί να φύγεις στις εφτά-εφτάμισι, να είσαι κατά τις δέκα γραφείο. Χάραμα, δροσιά, ευκαιρία να προλάβεις την ανατολή από το κάστρο. Πού να παίρνεις αμάξι, 500 μέτρα είναι. Περπατάς και χαζεύεις τα πολύχρωμα μελίσσια, απόλυτη ησυχία, μόνο κουδούνια από πρόβατα και ίσως κάτι καφέ αγελάδες. Στο ένα αυτί έχεις βάλει μουσική διαλογισμού. Λίγο η φρεσκάδα της φύσης, λίγο η βιασύνη να προλάβεις την ομελέτα με τα σπαράγγια ζεστή, αρχίζεις το τζόκινγκ για να φτάσεις στην πλαγιά. Κουράζεσαι και συνεχίζεις με περπάτημα. Μόλις 100 μέτρα και έφτασες. Δεν προλαβαίνεις. Τα βλέπεις. Σε βλέπουν. Τα ξέρεις. Σε ξέρουν. Δυο τσοπανόσκυλα. Ακαριαία φωνάζουν άλλα τρία. Και τα πέντε σε θέση μάχης. Περίπου 352 σκέψεις ζιπαρισμένες σε τρία δευτερόλεπτα: Τι λέγαμε χθες ότι κάνουμε; Δεν το βάζουμε στο πόδια, είναι χειρότερο να σε δούνε να τρέχεις, μυρίζονται τον φόβο, δεν πρέπει να τρέξεις. Πρέπει να τα καλοπιάσεις. Ποιον να καλοπιάσω; Εχω μπροστά μου δυο από τους αρχηγούς της Καμόρα με το επιτελείο τους. Και αυτά φοβούνται, σκέφτεσαι, και θέλουν να προστατεύσουν το κοπάδι τους.

Ναι, δεν είναι η ώρα για ενσυναίσθηση τώρα. Τι κάνουμε; Καθόμαστε και τα βλέπουμε να τρέχουν κατά πάνω μας; Παθητική αντίσταση; Μαχάτμα Γκάντι; Είναι κατηφόρα, το ’χω. Ακυρο, είναι κατηφόρα για όλους μας. Ερχονται κατά πάνω σου, καμία σκέψη πλέον, μόνο επίκληση στα πόδια σου: ελάτε να θυμηθούμε τις δόξες μας. Η ζωή σου περνάει καρέ-καρέ μπροστά στα μάτια σου, το αργυρό μετάλλιο στο Ζηρίνειο στην Δ΄ Δημοτικού στα 100 μέτρα, αν γλιτώσεις θα τα θυμάσαι και θα γελάς, θα τα θυμάσαι και θα γελάς. Η απόσταση μεταξύ σας νιώθεις να μειώνεται απειλητικά, ανακαλύπτεις ξαφνικά πού είναι η Κούλουρη, δεν σε παίρνει, αυτό ήταν, ενστικτώδης αντίδραση, ύστατη σανίδα σωτηρίας, απότομη μεταβολή, κοκάλωμα, και βγάζεις μια άναρθρη κραυγή απόλυτου αυτοσχεδιασμού -φωνήεντα με λίγα σύμφωνα στο τέλος- μάλλον σαν ένα κράμα από θυμό, φόβο, ώς εδώ η τρομοκρατία δεν θα περάσει, και πάλι φόβο. Οπισθοχωρούν όλα μαζί.

Αφεση αμαρτιών. Αμνηστία. Ακούγονται κάτι τελευταία υπόλοιπα γαβγίσματα τύπου: εντάξει δεν το εννοούσαμε, μια κουβέντα είπαμε, ψωμί και αλάτι. Τη γλίτωσα; Να περπατήσω; Να μην τρέξω ε; Να επιστρέψω στο υπεράνω πάσης υποψίας τζόκινγκ; Ξεκινάς χαλαρά με εύθραυστη ανακούφιση μη σκάσουν από πουθενά αλλού και στη στροφή σπιντάρεις, μπαίνεις στην κουζίνα λαχανιασμένη σαν τον Κόναν τον βάρβαρο με ένα ξερόκλαδο στο χέρι. Τρεις ώρες μετά με ανοιξιάτικο πουκάμισο έναντι Ευελπίδων, στο γραφείο:about:blank

– Ναι ήσυχα ήταν, οικογενειακά.