Για τον σπουδαίο καλλιτέχνη που έφυγε

…Σπίτι μου είχαμε πιάνο. Έπαιζε η αδερφή μου κι εγώ, ό,τι άκουγα, το αφομοίωνα και έπαιζα με το αυτί. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει το χάρισμα αυτό, οι άλλοι κατάλαβαν την κλίση μου προς τη μουσική.
Δεν είναι και πολύ καλό αυτό, γιατί μπορεί να νομίζεις ότι ξέρεις πολλά, αλλά στην ουσία να ξέρεις ελάχιστα. Είναι σαν το σχολείο όπου «πηδάς» τάξεις, χωρίς να έχεις ωριμάσει στη γνώση.
Η μεγάλη μου αγάπη ήταν το πιάνο! Πήγα στο Ελληνικό Ωδείο στην Κόρινθο, αγόραζα συνέχεια παρτιτούρες κι έπαιζα μετά μανίας κονσέρτα ολόκληρα του Τσαϊκόφσκι. Κόντεψα να πάθω αγκύλωση σε νεαρή ηλικία, αφού έπαιζα δύσκολα πράγματα και τα χέρια μου δεν είχαν ωριμάσει, δεν ήμουν δηλαδή παιδί-θαύμα, σαν τον Σγούρο, που έπαιζε καταπληκτικά από 5 ετών. Σύντομα είπα να περιοριστώ σε αυτά που μπορώ να κάνω κι έτσι στράφηκα στο τραγούδι.
Για να πείσω τον πατέρα μου ότι μπορώ και μόνος μου να σταθώ στα πόδια μου έπιασα δουλειά ως πιανίστας στη σχολή χορού της Ηρώς Σισμάνη. Σπουδαία σχολή! Έπαιζα μεταγραμμένα κομμάτια για πιάνο που δεν ήταν πιανιστικά, άρα κάπως ακατάλληλα. Μου άρεσε να παίζω συνέχεια, έξι ώρες την ημέρα, αλλά εκεί έπαθα την πρώτη ζημιά με τα χέρια μου. Τελείωσα το στρατιωτικό κι επιδόθηκα στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, κάτι που μου αρέσει μέχρι σήμερα. Ο πατέρας μου, που δεν μου χάλαγε χατίρι, επειδή είχε στενοχωρηθεί και με τα χέρια μου, μου είπε: «Για έναν χρόνο μπορείς να πας Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία ή Γερμανία. Πήγαινε, ξαναέλα και βλέπουμε τι κάνουμε». Υπήρχε μια οικονομική άνεση, οδοντίατρος ο πατέρας γαρ, πλήρωνε το ταξίδι, αλλά από κει και πέρα δεν ήθελα εγώ με τίποτα να του ξαναπάρω χρήματα. Θα έκανα τα πάντα για να επιβιώσω μόνο με το πιάνο μου. Οι άλλες χώρες δεν μου άρεσαν, ούτε με ενδιέφεραν μουσικά. Ήμουν 20 ετών περίπου κι όταν έφτασα στο Παρίσι, είπα «εδώ είναι η πόλη μου και τώρα την αράζω!». Το λάθος μου ήταν ότι έκανα πολλά σκόρπια πράγματα κι ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι εύκολα μου βγαίνει η μελωδία…

“Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν με τραγούδια μου. Το μόνο που έχει αξία για μένα είναι ν’ ακούω κόσμο να σφυρίζει μελωδίες μου και να ψιθυρίζει τους στίχους. Άσχετο με το αν εγώ μπορεί να προτιμώ κάποια τραγούδια μου που δεν πέρασαν στον πολύ κόσμο. Στηρίζομαι πολύ στην αποδοχή του κοινού. “