ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑ ΠΟΤΕ.

“Το ωραιότερο δώρο που έλαβα ποτέ τα Χριστούγεννα…Έχω ζήσει 65 Χριστούγεννα!!!(Αφαιρώ τα 4 που δεν τα θυμάμαι…) Ας ευχαριστήσω λοιπόν τον υπεύθυνο(να τον πω θεό, τύχη, σύμπτωση, ευχή…) που όλα μα όλα ήταν χαρούμενα και ευτυχισμένα… Όσο για δώρα, και αυτά έπεφταν βροχή ανεξαρτήτως εορτών και επετείων για τον απλούστατο λόγο ότι το χόμπι μου ήταν να κάνω δώρα και το πάρε-δώσε καλά κρατούσε…Έτσι όπως όλα που τα έχεις εν αφθονία χάνουν την σημασία τους, οι γιορτές και τα δώρα δεν μου έλεγαν τίποτα…Ειδικά με τα Χριστούγεννα είχα πάντοτε μια ελαφρά δυσανασχέτηση…γιατί μου έλειπε βλέπεις η νηστεία που νοστιμίζει την κραιπάλη…Σαν εξαίρεση μέσα από αυτόν το χυλό της Χριστουγεννιάτικης ευτυχίας, θα διαλέξω εκείνη την χρονιά κι εκείνο το δώρο που μου έκανε-δεν μπορώ να πω εντύπωση-αλλά να, έσπασε αυτή την χρυσή αλυσίδα της αδιάφορης σταθερότητας… των γιορτών!!! Πρίν λοιπόν καμία εικοσαριά χρόνια, απομονωμένος στο εργαστήριο μου Χριστούγεννα, ατένιζα τον αγριεμένο Κορινθιακό, απολαμβάνοντας την ευλογημένη “μοναξιά” που χρειάζεται ο “καλλιτέχνης” για να “δημιουργήσει”…τρίχες κατσαρές δηλαδή γιατί ουσιαστικά είχα ανακαλύψει από νωρίς την μαγεία του να μένεις μόνος σου…ούτε δημιουργία ούτε τίποτα…και γιατρός να ήμουνα και περιπτεράς και αρχιτέκτων…θα την απολάμβανα το ίδιο!!! Δεν σήκωνα τηλέφωνα, απολάμβανα τον ήχο της βροχής μαζί με υπέροχη μουσική έβλεπα με την άκρη του ματιού μου την τηλεόραση να παίζει, χωρίς ήχο φυσικά, όλα αυτά τα εορταστικά(υπενθυμίζοντας μου τι είχα γλιτώσει …) πως πέρασε η ώρα ούτε που το κατάλαβα…Όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας ξαφνιάστηκα(βραδιάτικα γύρω στις μια)…Δεν μπορούσα να κάνω πως λείπω γιατί η φωνή της μεγάλης Κάλλας ακουγόταν στη διαπασών…μια και ήμουν σίγουρος πως δεν ενοχλούσε κανέναν μέσα στην ερημιά…(“…Σας έφερα λίγη σούπα της μητέρας μου…). Έχω κι αυτή τη μανία να ανταποδίδω τα δώρα αμέσως…

Άγγελος Παπαδημητρίου