Peaky Blinders: Γιατί η έκτη και τελευταία σεζόν σηματοδοτεί μια νέα αρχή για τη φαμίλια Σέλμπι;

Η πολυαναμενόμενη σεζόν των Peaky Blinders προσγειώθηκε στο Netflix και ο Τόμας Σέλμπι καλείται να διαχειριστεί το μέλλον της εγκληματικής οικογένειας από το Μπέρμιγχαμ.

Μία δεκαετία παρα εναν χρονο μετά την πρώτη φορά που αντικρίσαμε τον Τόμας Σέλμπι και την εγκληματική φαμίλια του, στο Μπέρμιγχαμ των 1920s (και τρία ολόκληρα χρόνια μετά την προβολή της προηγούμενης σεζόν), το Peaky Blinders επιστρέφει, για να δικαιώσει όλους εμάς που επιμένουμε ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών. Αυτή τη φορά, ο Κίλιαν Μέρφι, με το πολύ χαρακτηριστικό στοιχειωτικό βλέμμα, αναγκάζεται να σηκώσει ακόμα περισσότερο βάρος στους ώμους του μετά τον θάνατο από καρκίνο της Έλεν Μακρόρι, που υποδυόταν τη θεία Πόλι. Πρόκειται για μια απώλεια που είναι εμφανής ακόμα περισσότερο από ό,τι θα πίστευε κάποιος, αποδεικνύοντας ότι δικαιολογημένα θεωρούνταν η «ζωντανή καρδιά» της ιστορίας. Και αυτό παρότι ο γενναιόδωρος δημιουργός της σειράς έχει φροντίσει, σε αυτό το faux φινάλε (αφού προσεχώς ακολουθεί το πραγματικό, σε μορφή κινηματογραφικής ταινίας και ίσως και spin-off σειρών), να μας κάνει όλα τα «χατίρια». Με την παρουσία μεταξύ άλλων αγαπημένων γκεστ, όπως η Άνια Τέιλορ-Τζόι και ο –πάντα συναρπαστικός– Τομ Χάρντι. O συγκεκριμένος παραμένει ο μοναδικός που μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι στον Μέρφι. 

Τι άλλο συμβαίνει; Το τέλος της ποτοαπαγόρευσης ωθεί τον Τόμι στο εμπόριο οπίου και σε μια αναγκαστική συμμαχία με τους εχθρούς του. Εχθροί που είναι πιο ισχυροί από ποτέ, καθώς είναι φανερό ότι ο πρωταγωνιστής μας, όπως και ο αδελφός του (κρίμα, πολύ κρίμα που δεν αξιοποιήθηκε όσο θα έπρεπε αυτή τη σεζόν o Πολ Άντερσον), ποτέ δεν έφυγαν πραγματικά από τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εξ ου και ο Τόμι κυνηγά υποσυνείδητα έναν ανίκητο αντίπαλο (φασίστες; Αμερικάνοι μαφιόζοι; διεφθαρμένοι πολιτικοί; ο IRA;) προκειμένου να σταματήσει όλος αυτός ο θόρυβος στο μυαλό του. Ένας σκοτεινός κύκλος γεμάτος εξαιρετικές σκηνές και δυνατές στιγμές (μεταξύ των οποίων και το ποιητικό φινάλε), ο οποίος, ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, δεν είναι απαραίτητα ό,τι καλύτερο μας έχει δείξει μέχρι τώρα το Peaky Blinders. Κυρίως επειδή μας λείπει η απλότητα των πρώτων σεζόν, όταν ο κόσμος των Σέλμπι ήταν το εργατικό γκέτο τους και τίποτα παραπέρα. Από την άλλη, είπαμε, αυτό δεν είναι το φινάλε, αλλά μόνο η αρχή. Και, ως αρχή, μια χαρά ελπιδοφόρα τη λες.