Με δύναμη από την Κηφισιά – Πρεμιέρα την Τετάρτη για τη νέα παράσταση από την Θεατρική Σκηνή Χιλιομοδίου

Ένα από τα σημαντικά έργα της νεοελληνικής δραματουργίας, που απεικονίζει με χιούμορ τις νευρώσεις τεσσάρων γυναικών, ενώ προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τα συναισθηματικά τους αδιέξοδα, ανεβάζει φέτος την άνοιξη η Θεατρική Σκηνή Χιλιομοδίου. Πρόκειται για το θεατρικό έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβαριά «Με δύναμη από την Κηφισιά», σε σκηνοθεσία του Χρήστου Τσίρτση.

Στους ρόλους των τεσσάρων γυναικών, είναι
η Γεωργία Σκούπα, ως Αλέκα,
η Παναγιώτα Ηλία, ως Ηλέκτρα,
η Αναστασία Λαυκιώτη, ως Φωτεινή και
η Φαίη Μπίτσα (Nikpa), ως Μάρω.

Η Υπόθεση

3 φίλες, και η κόρη της μιας, σχεδιάζουν ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη που θα σημάνει το ξεκίνημα μιας νέας ζωής απελευθερωμένης από τα δεσμά του παρελθόντος και των ανδρών που έχουν γίνει αιτία της απογοήτευσης τους για τη ζωή. Το ταξίδι αυτό γίνεται η αιτία των συγκρούσεων ανάμεσα στις τέσσερις γυναίκες, καθώς η πραγματοποίηση του μετατίθεται ανάλογα με τις ανομολόγητες ερωτικές προσδοκίες και αγωνίες κάθε μιας από αυτές.

Το έργο

Το «Με Δύναμη από την Κηφισιά» αντικατοπτρίζει και σήμερα το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και την αγωνία του μπροστά στους καταιγιστικούς ρυθμούς στους οποίους καλείται να ανταποκριθεί. Εγκλωβισμένες σε ένα αστικό σαλόνι των βορείων προαστίων, οι γυναίκες αυτές γίνονται φορείς της νεύρωσης, της αγωνίας και της τρομερής τους λαχτάρας για ζωή. Μέσα από τη σταδιακή απελευθέρωση πληροφοριών, που αναμιγνύεται ευχάριστα με το κωμικό και το σοβαρό οι Κεχαίδης – Χαβιαρά δημιούργησαν ένα από τα πιο αναγνωρισμένα έργα τους για τις γυναίκες.

Το έργο περιστρέφεται γύρω από καθαρά γυναικεία ζητήματα, που όμως αφορούν βαθιά και τα δυο φύλα. Την «αθώα» χειραφέτηση της δίαιτας, τα εξωτικά ταξίδια, το κοινωνικό στάτους, στοιχεία δηλαδή που χρησιμοποιούνται από τις ηρωίδες για να ξεφύγουν από το πεδίο του ασήμαντου, αλλά που τελικά τις οδηγούν ακόμα πιο βαθιά σε αυτό.

Η επίμονη ειρωνεία του έργου είναι ότι η γυναίκα εξαρτά την ευημερία της και την εκπλήρωση της από συγκεκριμένα θεσμικά και μη όργανα- τον γάμο, τη σχέση, τη μητρότητα – που μεταφράζοντας τη λέξη γυναίκα σε σύζυγο , σύντροφο» και μητέρα, τερματίζουν την ανεξάρτητη ταυτότητά της. Είναι οι ίδιες γυναίκες που καταστρώνουν σχέδια για να δείξουν πόσο ανεξάρτητες είναι, αλλά καταλήγουν τις νύχτες άυπνες, με χάπια, με συντροφιά μια τεράστια τούρτα, με κατάθλιψη.

Η Ταϊλάνδη, κατεξοχήν συνώνυμο της ελευθερίας, λειτουργεί και στο έργο σαν σύμβολο της ανάγκης για αλλαγή, αλλά και ταυτόχρονα σαν σύμβολο του φόβου για κάθε αλλαγή.

(Με πληροφορίες από το mytheatro)